Muzyka celtycka na przestrzeni dziejów była poddana wielu zmianom. Jednym z popularniejszych instrumentów irlandzkich od znanych początków tej muzyki była harfa. Do czasu festiwalu w Belfast w 1792 r. (Belfast Harp Festival) harfiarze byli czołowymi grajkami, można ich było spotkać na dworach ówczesnych właścicieli ziemskich. Słowa muzyki były pisane przez ówczesnych poetów właśnie w celu ich zaśpiewania, utwory te stanowią pokaz specyficznej atmosfery wielu setek lat. Samo śpiewanie było wykonywane zazwyczaj solo i bez akompaniamentu ale często było też bardzo złożone. Taki styl, który można znaleźć w większości utworów irlandzkich, nazywa się Sean-nōs.

Poza harfą, innym instrumentem specyficznym dla tej muzyki jest irlandzka odmiana dud zwana uilleann pipes. Kontakt z kontynentem europejskim zaprowadził też do wprowadzenia innych instrumentów i innych wpływów muzycznych np. z tradycji barokowej. Jednym z przedstawicieli był Turlough O'Carolan. O ile harfy były używane głównie do akompaniamentu, z czasem zaczęto używać innych instrumentów do muzyki tanecznej. Prym tutaj wiodą skrzypce, flet, akordeon i koncertyna. Ta muzyka celtycka używając głównie formy reel i jig miała stały rytm. Jig miało pochodzenie europejskie zaś reel napłynęło ze Szkocji.

Technologia nagrywania utworów w latach 20.–30. XX w. dała muzyce w USA nowy impet, ponieważ wieloma muzykami byli imigranci. Tradycyjna muzyka zanikła w latach 40.–50., by później ponownie stać się punktem zainteresowań w zachodnim świecie w latach 60., przedstawiając na arenie międzynarodowej takich wykonawców jak The Dubliners czy The Clancy Brothers.